Της αγάπης σου το δέμα
Άνοιξα και είδα ψέμα
Σου το στέλνω να θυμάσαι
Το καθαρό μου βλέμμα

Ξέρω όσα έχεις κρύψει
Ξέρεις πως σε τρώει η τύψη
Ζήσε μόνος σου το δάκρυ
Φτάσε ως του γκρεμού την άκρη

Όπως έφτασα για σένα
Σ'ένα κενό τεραστιο τέρμα
Πάρε τώρα τη σκιά σου
Το βαρύ το άγγιγμά σου

Βγάλε και τη μάσκα αγγέλου
Βάλε κάτι του...θλιμμένου
Κάνε τώρα ησυχία
Κόιτα φεύγω..περνούν πλοία...

.....

Θυμάσαι ε; Είχε μιά ψύχρα εκείνο το βράδι..είχαμε πιεί σταγόνα σταγόνα όλη τη θάλασσα...είμασταν και ζαλισμένοι απο εκείνα τα κουτάκια..Πώς τα είπαμε;;..Μπύρες! χα!...Πόσα αστεία λέγαμε εκείνη τη νύχτα..και πόσο δυνατά!...Μάλλον μας άκουσαν όλες οι υπάρξεις εκεί γύρω!. Η μηχανή ακουμπισμένη πλάι στο δέντρο "χαρούμενη" κι αυτή! :) ...Θυμάσαι τελικά και τι ώρα ξημέρωσε; Τι σε ρωτάω τώρα!...Υπάρχει χρόνος; Υπάρχει ώρα;
Όλες είναι στιγμές.Φωτεινές ή σκοτεινές στιγμές.
Ήταν όμως Σεπτέμβρης...και ήταν λίγο πριν το ξημέρωμα όταν αφήσαμε την όμορφη θάλασσα.
Και μετα;χμ!τι θυμάσαι μετά αμίλητο στόμα μου;
...Έχω ξεχάσει! Μετά απο εκείνη τη νύχτα την όμορφη,η διαδρομή σε έβγαλε εδώ!...Μαζί ήρθαμε θυμάσαι; Τί όμορφα που είναι σ'αυτό το δάσος τελικά!
....Θυμάσαι;;; Είχε μια ψύχρα εκείνο το βράδι...ευτυχώς πέρασε...